Η γιορτή για την 25η Μαρτίου

Σήμερα Παρασκευή 24 Μαρτίου, πραγματοποιήθηκε η σχολική γιορτή για την επέτειο της 25ης Μαρτίου 1821. Στην αρχή πήρε το λόγο η Διευθύντρια κ. Σοφία Νικηφορίδου η οποία ανάμεσα στα άλλα ανέφερε ότι η 25η Μαρτίου είναι διπλή γιορτή, θρησκευτική και εθνική εορτή, γιατί γιορτάζει η Παναγιά, γιορτάζει κι η Πατρίδα.
Στη συνέχια εκφωνήθηκε ο πανυγηρικός της ημέρας:
Η Ελλάδα μας είναι μια χώρα μικρή στο χώρο, αλλά απέραντη στο χρόνο. Όπως την προσδιόρισε ο Γεώργιος Σεφέρης, «είναι ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τη θάλασσα, το φως του ήλιου και τον αγώνα του λαού». Η σημερινή μέρα είναι για εμάς τους Έλληνες διπλή γιορτή, διπλή χαρά, γιατί γιορτάζει η Παναγιά, γιορτάζει κι η Πατρίδα. Το «Χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία» και το «Χαίρε ω Χαίρε Λευτεριά» ηχεί σήμερα στο στόμα κάθε Έλληνα, ακόμα και στο πιο απομακρυσμένο μέρος του πλανήτη.

Με το πρώτο «χαίρε» γιορτάζουμε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, τη χαρμόσυνη είδηση που έφερε ο αρχάγγελος Γαβριήλ στην Παναγία ότι θα γεννήσει τον Υιό του Θεού, με τρόπο θεϊκό και ασύλληπτο. Μέρα χαράς, ζωής και αισιοδοξίας για κάθε Χριστιανό. Με το δεύτερο «χαίρε» τιμούμε όλους τους Έλληνες που πολέμησαν, θυσιάστηκαν, σφαγιάσθηκαν ή βασανίστηκαν σε όλη τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Ήταν χρόνια γεμάτα από φρικτές θυσίες, ερημώσεις, στερήσεις και απερίγραπτα μαρτύρια, αλλά και χρόνια γεμάτα από ένδοξες νίκες και ηρωικά κατορθώματα.

Η Ελληνική Επανάσταση του 1821 είναι ο συνδετικός κρίκος με την Ιστορία της Αρχαίας και Βυζαντινής Ελλάδας, γιατί η εθνική συνείδηση των Ελλήνων διατηρήθηκε και ενισχύθηκε μέσα στις συνθήκες της δουλείας. Όχι μόνο διατήρησαν την εθνική τους συνείδηση, αλλά κράτησαν «πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής τους». Η Ορθόδοξη Εκκλησία, παρούσα σε όλες τις τουρκοκρατούμενες ελληνικές κοινότητες, συντήρησε μέσα στους τέσσερις αιώνες της σκλαβιάς, την ενότητα, την αλληλεγγύη και την ελπίδα της λευτεριάς. Συγχρόνως, η ψυχή των Ρωμιών θερμαινόταν από τα κηρύγματα των Ελλήνων Διαφωτιστών, όπως του Ρήγα Φεραίου και του Αδαμάντιου Κοραή.

Ταυτόχρονα, η Ελληνική Επανάσταση αποτελεί και ένα παγκόσμιο γεγονός. Οδήγησε στη δημιουργία του πρώτου εθνικού κράτους στα Βαλκάνια και ενέπνευσε άλλους λαούς να διεκδικήσουν την ανεξαρτησία τους. Αυτός ήταν ο λόγος που η Ελληνική Επανάσταση ξεσήκωσε τεράστια κύματα φιλελληνισμού στις κοινωνίες της εποχής και επέτρεψε να διασταυρωθούν άνθρωποι με διαφορετική κοινωνική προέλευση και εθνική καταγωγή, στη βάση ενός κοινού και ευγενούς οράματος. Η διοργάνωση εράνων για τη συγκέντρωση ρούχων, χρημάτων και τροφίμων, η ενεργός συμμετοχή στον ένοπλο αγώνα, αλλά και η συγγραφική και καλλιτεχνική δραστηριότητα των ανθρώπων του πνεύματος στην Ευρώπη και την Αμερική διαμόρφωσαν μία φιλελληνική κουλτούρα, που επηρέασε έντονα την κοινή γνώμη της εποχής και πίεσε τις ευρωπαϊκές ηγεσίες.

Οι Έλληνες ποτέ δε δέχθηκαν ότι η χώρα τους χάθηκε, δε λησμόνησαν το παρελθόν της φυλής τους και περίμεναν την κατάλληλη στιγμή για να απελευθερωθούν. Και όταν έφθασε το πλήρωμα τού χρόνου, ένας αγράμματος, φτωχός και κατατρεγμένος λαός τόλμησε να υψώσει το ανάστημά του, με μοναδικό εφόδιο «της καρδιάς το πύρωμα».

«Όταν αποφασίσαμε να κάμουμε την Επανάσταση», λέει ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, «δεν εσυλλογισθήκαμε, ούτε πόσοι είμεθα, ούτε πως δεν έχουμε άρματα. Αλλά, ως μια βροχή, έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της Ελευθερίας μας και όλοι και οι κληρικοί και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτόν το σκοπό και εκάμαμε την επανάσταση. Ο κόσμος μας έλεγε τρελούς. Ημείς, αν δεν είμεθα τρελοί, δεν θα εκάναμε την επανάσταση… Οι Έλληνες είναι τρελοί, αλλά έχουν γνωστικό Θεό που τους προστατεύει».

Η αλήθεια είναι ότι αυτός ο «γνωστικός Θεός», όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, φρόντισε αυτή η μικρή χώρα να έχει στη διάθεσή της έναν μεγάλο θησαυρό: Πλούσιους εμπόρους, που θέλησαν να βοηθήσουν, συνειδητοποιημένους επαναστάτες, που είχαν γαλουχηθεί με τα ποιήματα του Ρήγα Φεραίου και ήξεραν την τέχνη του κλεφτοπόλεμου, έμπειρους ναυτικούς, με μεγάλη προϋπηρεσία σε αγώνες στη θάλασσα, πολλούς μορφωμένους ανθρώπους, οι οποίοι γνώριζαν πώς να αποδείξουν στις Μεγάλες Δυνάμεις το δίκαιο του ελληνικού αγώνα και ικανότατους πολιτικούς, με κορυφαίο τον Ιωάννη Καποδίστρια.

Ο ξεσηκωμός των Ελλήνων άρχισε λίγο μετά την ήττα του Ναπολέοντα, όταν η Ευρώπη, για δικούς της λόγους, ήταν αντίθετη σε κάθε είδους εξέγερση. Οι επαναστατημένοι Έλληνες προσπαθούσαν να πείσουν τις ευρωπαϊκές δυνάμεις της εποχής ότι ο αγώνας τους δεν αποσκοπούσε σε πολιτειακή αλλαγή, αλλά επεδίωκε την απελευθέρωση ενός έθνους. Οι αντιπρόσωποι της Ιεράς Συμμαχίας στο Λάυμπαχ καταδίκασαν ομόφωνα την Ελληνική Επανάσταση. Οι Έλληνες αδιαφόρησαν για τη γνώμη των ισχυρών, ώσπου ανάγκασαν τα ευρωπαϊκά έθνη να σκύψουν πάνω από το δίκαιο αγώνα τους.

Κολοκοτρώνης, Διάκος, Ανδρούτσος, Καραϊσκάκης, Παπαφλέσσας, Μακρυγιάννης, Μπότσαρης, Νικηταράς, Μπουμπουλίνα, Μιαούλης, Κανάρης και τόσοι άλλοι πρωτοστατούν και συντρίβουν τον εχθρό. Την προτίμηση στον έντιμο θάνατο παρά την ατίμωση απέδειξαν οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι του Μεσολογγίου και οι γυναίκες του Σουλίου στο όρος Ζάλογγο. Τα ολοκαυτώματα στο Κούγκι, τα Ψαρά, το Αρκάδι έγιναν συνώνυμα της αυτοθυσίας και του ανυποχώρητου αγώνα. Η Αλαμάνα, η Γραβιά, το Βαλτέτσι, το Μανιάκι, τα Δερβενάκια, έγιναν βωμός, για να μαρτυρούν πως η θέληση ενός λαού είναι ικανή να διδάξει πώς να ζει κανείς λεύτερος.

Σταθμό στην ιστορία του νεότερου Ελληνισμού υπήρξε η Ελληνική Επανάσταση, αφού οδήγησε, μετά από 400 χρόνια, στη δημιουργία του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους. Στα 202 χρόνια της ιστορικής διαδρομής του έθνους μας, ενέπνευσε στις επόμενες γενιές Ελλήνων διαδοχικές απελευθερωτικές εξεγέρσεις και τις εμψύχωσε σε καιρούς δοκιμασίας. Ενώνει όλους τους Έλληνες, σε κάθε γωνιά του πλανήτη, ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας, μορφωτικού επιπέδου, ιδεολογικής τοποθέτησης ή πολιτικής ταυτότητας. Κάθε λαός, είτε το θέλει, είτε όχι, σέρνει μαζί του, αναπόσπαστα δεμένη, την κληρονομιά των προγόνων του. Το παρελθόν μας ακολουθεί αδιάκοπα και ρυθμίζει τη ζωή μας. Είναι ζωντανό στο παρόν, σε κάθε στιγμή της ζωής μας: στις γιορτές, τα τραγούδια, τα μνημεία, τις θρησκευτικές μας εκδηλώσεις, τις διάφορες μορφές τέχνης. 


Σήμερα που οι ισχυροί της γης πλήττουν τη γειτονιά μας και απειλούν τη ζωή μας, τώρα που η ανθρωπότητα κρατά την αναπνοή της με φόβο και αγωνία, ας στρέψουμε το βλέμμα μας στην ιστορία μας, για να θυμηθούμε και να πάρουμε διδάγματα. Το αειθαλές μήνυμα των αγωνιστών του 1821 είναι ότι «ο άνθρωπος νοείται άνθρωπος μόνο ως ελεύθερος».

Κανένας εορτασμός δε γίνεται απλώς για να υμνήσουμε το παρελθόν, λιβανίζοντάς το σαν μουσειακό αντικείμενο. Αντίθετα, θα πρέπει να αναδείξουμε και τα λάθη που έγιναν κατά τη διάρκεια αυτής της ιστορικής περιόδου, για να κάνουμε την εθνική μας αυτοκριτική. Δυστυχώς, οι ξένες επιρροές, οι εγωισμοί, οι πολιτικοί ανταγωνισμοί και τα μικροσυμφέροντα δίχασαν πολλές φορές τους Έλληνες και λίγο έλειψε να φέρουν την καταστροφή. Η ιστορική μνήμη πρέπει να είναι πάντα ζωντανή, ώστε να διδάσκει και να κατευθύνει τις ενέργειές μας, στο παρόν και στο μέλλον, για να μην επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη.

Κάθε εποχή έχει τις επαναστάσεις και τους δικούς της ήρωες. Το έργο των Ελλήνων του 1821 ήταν έργο ολόκληρου του Ελληνικού λαού, με κοινό όραμα την ελευθερία. Στην εποχή μας, επαναστατικό και πατριωτικό πρέπει να είναι οτιδήποτε στοχεύει στην αξιοκρατία, τη διαφάνεια και την κοινωνική δικαιοσύνη. Πρέπει να συνυπάρξουμε, αναγνωρίζοντας το δικαίωμα στο διαφορετικό, αντί να προσπαθούμε να ακυρώσουμε όσους διαφωνούν. Όπως είπε και ο Γ. Σεφέρης στον λόγο του, όταν βραβεύθηκε με το Νομπέλ, «Σ’ αυτόν τον κόσμο που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει να αναζητήσουμε τον άνθρωπο, όπου κι αν βρίσκεται».

Πηγή έμπνευσης πρέπει να είναι για όλους μας η θέση του στρατηγού Μακρυγιάννη για τη στάση όλων απέναντι στη πατρίδα: «Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί, να την φυλάμε κι όλοι μαζί και να μην λέγει ούτε ο δυνατός ‟εγώ”, ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς ‟εγώ”; Όταν αγωνιστεί μόνος του και φκιάσει ή χαλάσει, να λέγει εγώ, όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λένε ‟εμείς”. Είμαστε εις το ‟εμείς” και όχι εις το ‟εγώ”».

Με σεβασμό στο παρελθόν, σχεδιάζουμε το μέλλον μας, σε έναν κόσμο διαφορετικό, ικανοποιημένοι, γιατί δεν προδώσαμε το έργο των προγόνων και προβληματισμένοι για τα λάθη που σίγουρα έγιναν. Κι αν η απόκτηση της λευτεριάς, κατά τον Κάλβο, ήθελε «αρετή και τόλμη», η διατήρησή της σίγουρα χρειάζεται λογική και σύνεση. Η ώρα της σκλαβιάς δεν αρχίζει από τη στιγμή που ένας τύραννος ντόπιος ή ξένος, υποδουλώνει κάποιο λαό. Αρχίζει από τη στιγμή που ο λαός αυτός παύει να λογαριάζει για υπέρτατο αγαθό τη λευτεριά.
Στη συνέχεια προβλήθηκε σχετικό βίντεο δημιουργία του 1ου ΕΠΑΛ Χαλκίδας: